παχυμηνιγγίτιδα

η

1. ιατρ. χρόνια φλεγμονή που προκαλεί πάχυνση τής σκληράς μήνιγγας

2. φρ. «χρόνια οστεωτική παχυμηνυγγίτιδα»

(κτην.) παχυμηνιγγίτιδα αρκετά κοινή στους ηλικιωμένους σκύλους, που εντοπίζεται συνήθως στην οσφυϊκή μοίρα τού νωτιαίου μυελού.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. pachymeningitis < παχυ-* + μηνιγγίτιδα. Η λ. στον λόγιο τ. παχυμηνιγγίτις, μαρτυρείται από το 1879 στον Γ. Καραμήτσα].